آیا کرونا ویروس نگرش ما را نسبت به فناوری و حریم خصوصی تغییر می دهد؟
آمار و کارشناسان به نظر می رسد که نشان بدهند که چین – نقطه شروع و مرکز اصلی شیوع کرونا ویروس – شروع به گسترش آن می کند. حتی قبل از وقوع شیوع، شهروندان چینی تحت نظارت سطح بسیار سختگیرانه ای از نظارت دولت قرار داشتند و اقدامات ردیابی مبتنی بر فناوری از بسیاری از بخش های آن استفاده می شد.
مقامات دوربین های مستقر در کلاه ایمنی را ایجاد کرده اند که قادر به شناسایی ساکنین با افزایش درجه حرارت بدن در بین انبوهی از مردم هستند و برنامه های تلفن هوشمند با استفاده از یادگیری ماشین برای سنجش شهروندان با استفاده از یک طرح متن کد که به آن ها “سطح خطر” می گویند، ایجاد شده اند. این برنامه ها با رنگ هایی از قرمز، زرد یا سبز، درجه خطر افراد را نشان می دهند که قرمز، حالت فرد بیمار به کرونا ویروس، زرد، حالت مشکوک به کرونا ویروس و سبز، حالت عدم کرونا ویروس است. هواپیماهای بدون سرنشین دارای دوربین های سنجش گرما بلندگوها و حتی “جت های اسپری شیمیایی” برای اجرای قوانین سخت قرنطینه در بعضی دولت ها در حال استفاده هستند.
مطمئنا چنین چیزهایی فقط در چین نیست. در ایران، دولت برنامه ای را که گفته می شود برای تشخیص بیماری کرونا ویروس استفاده می شود را جهت دانلود مردم، ارائه و آن ها را تشویق به انجام آن نمود، بدون آن که ذکر کنند که این برنامه می تواند برای ردیابی حرکات هر کسی که از آن استفاده می کند و همچنین افرادی که با او در ارتباط هستند، مورد استفاده قرار گیرد. هنگامی که قابلیت های واقعی این برنامه توسط محققان امنیتی فاش شد، این برنامه به سرعت از فروشگاه های برنامه به خصوص App Store مخصوص گوشی های Apple حذف شد.
خبر خوب این است که حداقل در چین، این اقدامات به نظر می رسد موثر باشد. تا زمان تاریخ این پست، مقالات رسمی از چین بیان می کنند که شیوع داخلی این بیماری تقریبا متوقف شده است و اکثر قریب به اتفاق عفونت های جدید از خارج از کشور به آن وارد شده اند (که البته از نظر مدل سازی ریاضیاتی، کمی درست به نظر نمی رسد!). اما با توجه به اینکه مرکز شیوع آن از آسیای شرقی به کشورهای غربی بوده است، سوال اصلی این است که چه اقداماتی رهبران کشورهای غربی، خاورمیانه، اروپا و افریقا باید برای تحقق همان موفقیت می بایست تحمیل کنند!
پس از حملات تروریستی یازده سپتامبر در ایالات متحده، غربی ها از لزوم برقراری تعادل بین نظارت دولت به نام امنیت و آزادی های شخصی – به ویژه، حق حفظ حریم خصوصی آگاه شدند. رویدادهای کنونی این موضوع را حتی بیشتر واضح تر کرده است. برای بسیاری ممکن است تروریسم همیشه تهدیدی دوردست به نظر برسد. اما با وجود این که هر ایالت در امریکا که هم اکنون عفونت های کرونا ویروس را گزارش می کند و همچنین تقریبا در مورد هر کشور دیگر در جهان که این امر گزارش می شود، بیشتر احساس می شود که خطر نزدیک است و این خطر، بسیار واقعی است.
حمایت از اقداماتی که غالبا “دراکانی” خوانده می شوند، به ویژه اگر در چین یا سایر کشورها با حاکمیت آشکارا اتفاق می افتند – بیشتر می شود. و چون مقامات شروع به تدابیر و اتخاذ سیاست بر اساس این تغییر احساسات عمومی می کنند، ما تغییراتی را می بینیم که قابل قبول هستند. در انگلستان، دولت از داده های مکان افراد استفاده می کند تا نحوه سنجش رعایت مردم از انزوا، خود قرنطینه و انزوای اجتماعی را بررسی کند. داده های جمع آوری شده از ارائه دهنده تلفن 02 اکنون برای نظارت بر حرکت عمومی در اطراف لندن مورد استفاده قرار می گیرد و می تواند از این طریق برای درک واکنش مردم در مورد محدودیت های تازه تحمیل شده در حمل و نقل عمومی استفاده شود – زیرا واقعا هیچ کس نمی داند اثرات این امر چه خواهد بود. داده های جمع آوری شده از ارائه دهنده تلفن 02 اکنون برای نظارت بر حرکت عمومی در اطراف لندن مورد استفاده قرار می گیرد و می تواند از این طریق برای درک واکنش مردم در مورد محدودیت های تازه تحمیل شده در حمل و نقل عمومی استفاده شود – زیرا واقعا هیچ کس نمی داند اثرات این امر چه خواهد بود. در حالی که تعداد معدودی در این شرایط به این نوع از تحلیل داده های رفتاری تصادفی و جمع شده اعتراض می کنند، اما چنین چیزی در حال حاضر رشد بین کشورهای مختلف، رشد کرده است. با توجه به دانسته های اخیر از چین، مسئله مکان یابی افراد در شهرها به سرعت در حال افزایش است.
یکی از عوامل مهمی که باید در نظر داشت، باز بودن مسائل امنیتی به خصوص احراز هویت است. به نظر نمی رسد که این زمان های تغییر یافته به دلیل شیوع کرونا ویروس – هرچند چشمگیر باشد – هیچ توجیه دیگری برای این جمع آوری داده ها و تجزیه و تحلیل به صورت مخفی ندارند. بر خلاف مبارزه با تروریسم، هیچ استدلالی وجود ندارد که دانش عمومی از این اقدامات امنیتی تقویت شده می تواند اثربخشی آن ها را محدود کند. این ویروس به دلیل دانستن این که ما آن را ردیابی می کنیم، روش های خود را سازگار نخواهد کرد.
این خطر وجود دارد که این تغییرات و اقدامات منجر به ایجاد “یک حالت عادی جدید” شود. هنگامی که این شیوع بیماری، مهار شود و زندگی ما با اقدامات لازم برای حفظ آن تطبیق یابد، همیشه خطر شیوع دیگری در افق وجود دارد. درست همان طور که سال های پس از جنگ جهانی دوم صرف اقدامات لازم برای کاهش احتمال درگیری جنگ جهانی دیگری می شد، جلوگیری از همه گیری های ویروسی در آینده برای سال های آینده به اولویت دولت ها و خدمات امنیتی تبدیل خواهد شد. این امر می تواند شامل فناوری هایی مانند نظارت بیومتریک، هوش مصنوعی و ردیابی حرکت باشد و به یک جنبه پذیرفته شده از زندگی تبدیل شود. دولت ها و ارائه دهندگان فناوری باید بسیار با دقت در مورد نحوه انجام این کار فکر کنند که از سوی کسانی که به دنبال کسب سود هستند یا برای دستیابی به اهداف سیاسی خود نمی توانند از آن سوءاستفاده شوند، اطمینان حاصل کنند.
جهان به سرعت در حال تغییر است. رستوران ها، مسابقات ورزشی، مسافرت های خارجی و اجتماعات خانوادگی بسیاری از زندگی ما انسان ها از بین رفته اند. راهی که این روزها دولت ها در پیش گرفته اند، می تواند نگرانی های ما درباره حفظ حریم خصوصی و آزادی مان از نظارت دولت از فعالیت های روزانه ما باشد. هرچند ممکن است این امر در شرایط حال حاضر همه گیری کرونا ویروس معقول به نظر برسد و اولویت داشته باشد، در صورتی که به همه دلایل آن فکر جدی نشود، می تواند آغاز سفر به یک مسیر خطرناک باشد. مسیری که احرا هویت افراد را به خطر می اندازد.
